Patricia Smith: „Skinhead”

„Skinhead” Patricii Smith jest wierszem, który bada ogrom nienawiści odczuwanej przez białą supremację w sposób, który jest dla nas niepokojący, a także wzbudza poczucie litości dla białej supremacji. W tym wierszu ważne jest—z wielu powodów-aby czytelnik usłyszał utwór czytany na głos i lepiej, aby był czytany przez kogoś o podobnym tonie głosu.

jednym z powodów, dla których powinien być słyszany na głos, jest to, że gdybym miał przeczytać ten wiersz, prawdopodobnie użyłbym zupełnie innego głosu, po prostu z powodu jego szokującej Natury i dyktowania wartości, które nie są zgodne z moimi własnymi. Myślę, że wiele osób może się pomylić i poczuć obrzydzenie do wiersza zamiast skinheada opisanego w środku. Ponadto Patricia Smith zapewnia mocny i pewny siebie głos o jakości, która sprawia, że słuchacz czuje się nieswojo ściśle z opisywaną postacią. Ze względu na pochodzenie Smith jako afroamerykańskiej poetki, słuchacz jest bardziej skłonny usłyszeć jej interpretację postaci skinheada, podczas gdy tłum byłby mniej zaangażowany (i prawdopodobnie rozgniewany) białymi, supremacyjnymi rozważaniami rasistowskiego poety.

pasja, z którą Smith rozmawia, jest również ważna dla zrozumienia słuchaczy, ponieważ ukryta w gniewie jej głosu jest żałosna natura postaci. Słuchając, można lepiej zrozumieć, że gniewne bulwersacje skinheada są wynikiem poczucia się gorszym (ze względu na klasę i bezrobocie) i zamiast poprawiać siebie, decyduje się podnieść się z zapewnieniem, że jest rasowo wyższy i że jego umiejętności i zdolności mają niewiele wspólnego z jego okolicznościami.

wiersz opisuje odczucie jednostki, że nie ma z nią nic złego, więc problem musi tkwić w społeczeństwie. Smith pokazuje dysonans poznawczy skinheadów, gdy mówi: „Moje oczy odrywają się od oczywistości” i „nie mam pracy, kolorowi i sp*** mają ich.”Te dwie linie mówią wiele o skinheadzie i wyjaśniają, że gniew skinheada jest przykrywką dla jego poczucia wstydu, niższości i porażki.