Skip to content

Menu

Copyright McStan's Blog 2022 | Theme by ThemeinProgress | Proudly powered by WordPress

McStan's BlogWelcome

Dlaczego Pastorzy Są Przygnębieni? Spojrzenie na badania

17 listopada, 2021Articles Standard
dlaczego pastorzy są przygnębieni?

ponieważ kościół ewangelicki stał się ostatnio boleśnie świadomy, pasterze zmagają się z chorobami psychicznymi, w tym depresją i myślami samobójczymi. W świetle ostatnich wydarzeń wielu zastanawia się: dlaczego pastorzy są przygnębieni?

badanie protestanckiego duchowieństwa w Kanadzie przeprowadzone w 2003 roku wykazało, że u 20% respondentów zdiagnozowano stan emocjonalny; konkretnie, 16% stwierdziło, że zdiagnozowano u nich depresję. „Jest to dwukrotnie więcej niż wyniki Health Canada, które wskazują, że około osiem procent kanadyjskich dorosłych doświadczy poważnej depresji w swoim życiu” – piszą autorzy badania.

badanie LifeWay z 2014 r. wśród pastorów w USA wykazało, że liczby te nie zmieniły się zbytnio w ciągu prawie dekady, która nastąpiła między tymi dwoma badaniami. Badania LifeWay wykazały, że więcej niż jeden na pięciu pastorów osobiście zmagał się z jakąś chorobą psychiczną. Należy zauważyć, że liczba ta odzwierciedla średnią krajową ludzi w USA.S., którzy zmagają się z chorobą psychiczną, według badań z 2018 roku.

Dlaczego Pastorzy Są Przygnębieni?

w świetle tych statystyk pojawia się pytanie: dlaczego pasterze wydają się zmagać z chorobami psychicznymi, takimi jak depresja, w tempie równym lub wyższym od normy społecznej? Jest to kwestia, którą podjęło się kanadyjskie badanie zatytułowane „Duchowieństwo Well-Being: Seeking Wholeness with Integrity”. Mimo, że zostało przeprowadzone kilka lat temu, wgląd z badania jest przydatny w naszych dzisiejszych dyskusjach.

badanie przeprowadzone przez ks. Andrew Irvine z Knox College, University of Toronto, rozpoczął rozmowę z ministrami, którzy spotkali się w grupach fokusowych, aby pomóc w formowaniu kwestionariusza. Ministrowie pomogli następnie zinterpretować 338 odpowiedzi, które zebrano w ankiecie. Respondenci reprezentowali garstkę wyznań protestanckich, w tym anglikańskich, Prezbiteriańskich, luterańskich, baptystycznych i zielonoświątkowych.

wśród jego bardziej zniechęcających ustaleń, badanie wykazało:

70 procent umiarkowanie lub zdecydowanie nie zgadzało się z oświadczeniem: „czuję się spełniony w Ministerstwie.”
67 proc. zgodziło się zdecydowanie z oświadczeniem: „czasami wyładowuję swoją frustrację zawodową na rodzinie.”
62% zgodziło się zdecydowanie zgodzić ze stwierdzeniem: „czasami mój zewnętrzny wygląd wydaje się szczęśliwy i zadowolony, podczas gdy wewnątrz jestem emocjonalnie przygnębiony.”
75 proc. zgodziło się z tym stwierdzeniem: „boję się dać znać moim parafianom, co naprawdę czuję.”
80% zgodziło się zdecydowanie z oświadczeniem: „czuję się winny, jeśli ludzie widzą, że biorę wolne w ciągu tygodnia.”
50% umiarkowanie lub zdecydowanie nie zgadzało się ze stwierdzeniem: „jestem konsekwentny między tym, kim jestem, a tym, jak wyglądam innym.”

w interpretacji odpowiedzi autorzy badania wyartykułowali pięć rzeczy, które przyczyniają się do stresu i, można argumentować, są skorelowane z chorobą psychiczną u duchowieństwa.

brak odpoczynku lub dnia wolnego

większość ankietowanych pastorów twierdzi, że ich umowy pozwalają im wziąć dwa dni wolne w tygodniu, ale większość z nich nie wykorzystuje tych dwóch dni. Respondenci pracują średnio 50 godzin tygodniowo, a prawie 25 procent pracuje ponad 55 godzin tygodniowo. Większość ministrów (80 procent) wskazała również, że czują się winni, jeśli ludzie widzą, jak biorą wolne w ciągu tygodnia.

podczas gdy posługa może być bardzo wymagająca, badanie wskazuje na inny czynnik obecny w problemie przepracowania, mający więcej wspólnego z poczuciem własnej wartości kleru niż wymagania jego stanowiska. „Ministrowie uważali, że być stale zajętym (lub tak się pojawiać) i pokazywać pełen aktywności kalendarz spotkań, wykazywać się własną wartością i że są istotną częścią Kościoła i wspólnoty. Było wskazanie, że „brak czasu wolnego” był postrzegany przez niektórych jako wskaźnik ich wartości i wartości, a dla niektórych stał się punktem przechwałek.”

brak wsparcia ze strony innych duchownych i poczucie współzawodnictwa

dodatkowo poczucie izolacji wśród duchownych jest poczucie braku możliwości czerpania wsparcia od tych samych ludzi, którzy mogliby sympatyzować z ich zmaganiami. Istnieje paraliżujące poczucie rywalizacji między pastorami, które nie pomaga tym, którzy walczą. Tylko cztery procent respondentów twierdzi, że udało się do personelu swojej denominacji w obliczu osobistego kryzysu. Podczas zmagań większość pastorów decyduje się szukać pomocy poza własnym kościołem. W następującej kolejności pastorzy stwierdzili, że z pomocy ” innego pastora, małżonka / partnera życiowego, przyjaciela świeckiego, członka rodziny (innego niż partner), osoby wykonującej Inny zawód.”

pełne 80 procent przyznało się do zazdrości o sukces innych pastorów. Dodatkowo tylko 40% duchownych stwierdziło, że ma kogoś, kogo uważają za osobistego pastora, podczas gdy tylko 16% stwierdziło, że ma dyrektora duchowego. Innymi słowy, niewielu pastorów czuje, że mają pastora dla siebie jako jednostki.

Write a Reply or Comment Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Ostatnie wpisy

  • Skybrary Wiki
  • Genetyka populacyjna i ewolucyjna
  • okołooperacyjne nadciśnienie płucne
  • Pesaha Appam / Indariappam and Paal
  • Krótka historia królików
  • Wysyp i upiec zapiekankę ravioli z klopsikami
  • Mechanical Engineering HQ

Archiwa

  • marzec 2022
  • luty 2022
  • styczeń 2022
  • grudzień 2021
  • listopad 2021
  • październik 2021
  • Deutsch
  • Nederlands
  • Svenska
  • Norsk
  • Dansk
  • Español
  • Français
  • Português
  • Italiano
  • Română
  • Polski
  • Čeština
  • Magyar
  • Suomi
  • 日本語
  • 한국어

Meta

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org